4 april 2022. Ik ben een paar dagen in de hoofdstad Lima. En vandaag ga ik op zoek naar product dat ik in Cusco niet kan krijgen, ik ga naar buurten waar ik het voor een goede prijs kan krijgen, maar waarvan mijn tante me waarschuwt: "Kijk uit voor je tas, laat je niet afleiden, laat je tas niet los en loop door." Met deze woorden in mijn achterhoofd stap ik de sneltrein uit in Gamarra, hier kun je van alles krijgen en voor een mooie prijs, de spullen worden er in de grote gebouwen en fabrieken gemaakt.
Ik zie bij het uitstappen vrouwen lopen met hun schoudertas losjes om de schouder, sommigen met hun mobiel in de hand. Dat geeft me wat meer rust. Ik loop tussen de gebouwen door, op de begane grond zijn de winkels, kleine winkeltjes waarin van alles verkocht wordt. Sommige verkopers staan op straat om hun waar met luide stem te verkopen. Aan de kleding van de mensen te zien hebben ze niet veel geld, oude, kapotte kleding dat er regelmatig smoezelig uitziet. Maar de gezichten staan, ook al hebben ze vaak een harde uitdrukking, niet onvriendelijk. Ik ben op zoek naar een topper voor mijn matras, al vragend naar de sector waar beddengoed verkocht wordt,is het duidelijk niet de plek waar ze verkocht worden. Ik zoek een vriendelijk persoon uit die me inderdaad tot twee keer uitlegt hoe ik het best naar de buurt van de matrassen kan lopen. Ik zet er flink de pas in, mijn tas goed vasthoudend. Onderweg is iedereen eigenlijk druk bezig met zijn/haar eigen dingen. Er worden ook spullen op straat verkocht, eetkarretjes met warm eten en er tussendoor lopen veel jongens met grote karren die je kunt inhuren voor het verplaatsen van zware spullen, laverend tussen de menigte. De straat is modderig, stoffig en is de afgelopen nacht duidelijk niet schoongemaakt, de plassen en troep ontwijkend kom ik in de buurt waar ik wil zijn. Een winkel binnenlopend hebben ze duidelijk niet wat ik zoek. De vriendelijke jongen zegt dat ik dit hier ziet zal vinden. Dan moet je naar het centrum van Lima. Hoe kom ik daar? Hij legt uit welke auto's ik moet hebben, een soort gezamenlijke taxi, de collectivo's, en ik loop naar de straat waar de auto's langs horen te komen. Hier sta ik stil en dat vind ik toch minder. Ik heb in mijn tas het hoognodige maar ook mijn telefoon en ID die ik liever niet kwijt ben. De auto's lijken niet langs te komen. Na 5 minuten vraag ik of ik goed sta. Ze sturen me een stukje verder op. Hier gebeurt ook niets, nog iemand stuurt me weer een stuk verder. Ook hier lijkt niets te gebeuren en ik vind het toch wel spannend om hier zomaar in een auto met anderen te stappen. Ik pak een taxi. Ik doe mijn deur op slot en de chauffeur is vriendelijk. Ik overpeins dat de mensen in Gamarra eigenlijk heel vriendelijk waren. Het is de eerste keer dat ik hier na de pandemie was en ik voelde dat het leven harder is geworden. Er zit een verbetenheid in ze, een overlevingsgevoel. Maar ik voelde eigenlijk geen gevaar. In de taxi begin ik over de onrust van het land. De taxichauffeur gaat rechtop zitten en wordt fel: "Mevrouw, de mensen die vandaag protesteren noemen zich de vertegenwoordigers van de 'transportistas' (mensen die werken in het openbaar vervoer) maar dat zijn ze niet! Ze hebben onofficiële vakbonden gevormd en hebben belachelijke eisen. En het geweld dat ze gebruiken is buitenproportioneel. Ook zijn er die tijdens de protesten winkels bestelen." Hij schudt zijn hoofd en lijkt machteloos. Ik hoor het aan en knik. We zijn aangekomen op de plaats waar de jongen uit de winkel me gestuurd heeft, en na een vriendelijk: un buen dÃa van beiden, stap ik uit. Ook hier is de wijk niet al te schoon, de mensen zien er ruw uit en ik houd mijn tas weer stevig vast. (Het zal me niet gebeuren dat een Peruaan me zegt: tja, als buitenlandse ken je de gevaren niet.) Ook hier vraag ik rond voor mijn topper, en word ik meestal vreemd aangekeken, dat wordt hier niet verkocht. Pfff. Eén vrouw zegt echter stellig: "Ja, als je de tweede straat naar links gaat is er een gebouw dat matrassen verkoopt."Ik vraag nog eens naar de instructies en ga op pad. Waar ik kijk, geen gebouw met matrassen en bij het rondvragen lijkt het of alsof ze water zien branden, dat is hier niet te vinden. Ik bedenk een andere strategie, stap een winkel binnen en pak mijn mobiel erbij. Hier klik ik bij google maps op matrassen en vindt een buurt met veel winkels. Misschien bedoelde hij dat wel, hoe kom ik er? In het centrum van de stad is er veel politie op de been, het leger staat er ook, met grote mitrailleurs. Maar het lijkt rustig. Een bus pakken is niet handig dus ik onderhandel over een taxiprijs. Deze meneer wordt onderweg gebeld door zijn vrouw met de vraag, "Waar ben je? In het centrum." De vrouw zegt: "Kom niet naar Juan de Lurigancha." Het blijkt dat in die wijk de protesten zo heftig zijn dat auto's met stenen worden bekogeld. Ik word toch een beetje ongemakkelijk. De regering heeft het centrum in ieder geval goed bewaakt.
Ondertussen word ik naar een rustigere maar niet minder arme wijk gebracht. Ook hier hoor ik dat ik het product niet zal vinden. Pfff. Er is één winkel dat het misschien kan hebben. Hier kan ik met twee bussen naar toe. Als ik een bus aan zie komen, roep ik de straat waar ik naartoe moet naar de cobrador, degene die het geld ontvangt en bij de ingang van busdeur staat/hangt, hij knikt en laat me instappen. De bus maakt veel omwegen waar we eigenlijk rechtdoor hadden kunnen gaan, maar er wordt druk aan de straat gewerkt. Ik word [e[en straat vóór mijn plek verteld dat de bus de hoek omgaat en ik beter kan uitstappen. Er is hier weer een grote wegversperring. Ik bedenk dat ik de rest ga lopen want het zijn ruime straten die rustiger aandoen. Bij de winkel aangekomen:Multitop, de naam klinkt goed, verschillende soorten toppers..., ga ik op zoek naar de afdeling matrassen. Hier hebben ze echter niet wat ik zoek, pfff. Hij stelt een soort latex matras voor, dit kan ik ook in Cusco krijgen dus ga ik niet meeslepen en opsturen naar Cusco. Nou, ik heb alle opties in ieder geval geprobeerd. En heb een sfeer geproefd van het hardwerkende Lima, de mensen zijn resiliente, geven niet op.
De protesten zijn al een paar weken aan de gang en zijn begonnen door de inflatie in het land, de prijzen van bijv. suiker, rijst en brood zijn flink gestegen. De gasprijs ook en nadat de regering de belasting hierop heeft opgeheven hebben de tankstations de prijzen niet verlaagd. Dit heeft de transportistas de straat op laten gaan.
5 april 2022.
Vandaag heb ik een vlucht terug naar Cusco in de namiddag. En ik heb afgesproken met een andere tante die bij het vliegveld in de buurt woont, om bij haar langs te gaan. Ik krijg 's ochtends echter een sms-berichtje van haar. De president heeft 2 minuten voor 12 vannacht de avondklok ingesteld in Lima en Callao voor de hele dag. 10 miljoen mensen mogen zich niet verplaatsen. Er rijden geen bussen, de scholen en winkels zijn dicht. Kom ik wel naar het vliegveld, wat ver weg ligt? Het bezoek naar mijn andere tante wordt uitgesteld, ik ben blij als ik al bij het vliegveld aan kom. Ondertussen zijn de bewoners van Lima woedend. De hele stad op slot zetten, en dat op zo'n laat uur laten weten. Dat is onconstitutioneel, wordt er gezegd. En de transportistas wilden doorgaan met de protesten. Hier voegen zich andere boze bewoners aan toe. De protesten zijn nu in het centrum van de stad. Maar ook in de andere wijken zijn er protesten, in de wijk van mijn tante horen we lawaai, het slaan op pannen en de vraag om de afzetting van de president klinkt door de wijk.
Ik schrijf mijn vliegmaatschappij om te vragen of de vluchten wel doorgaan, die dit beaamt en zegt dat mijn vliegticket en ID voldoende zijn om, als de politie me tegenhoudt, me er door te laten. Maar nu nog transport vinden... Het is de laatste ochtend met mijn tante en ze zegt: we gaan snel op zoek naar een lunch en dan ga je op pad. Als we naar de straat met eettentjes gaan is het doodstil. De apotheken zijn open maar de restaurants niet. Na een stuk lopen zien we iemand met een tas met afhaaleten. We gaan de kant op waar hij vandaan komt. Er is een Chinees open. En het is er superdruk. Niet alle obers zijn er (die moeten vast van ver komen). De aardige restauranthoudster heeft me in de gaten en komt ons persoonlijk helpen. Het eten is gelukkig heel lekker en dan moet ik op pad. Na overleg met mijn tante besluit ik aan de grote weg te gaan staan om te kijken of hier misschien gezamenlijke taxi's langskomen. Er staat een oude man tegen een lantaarnpaal aan. Hij is de enige en er passeren weinig auto's. Ik vraag hem of hij die gezamenlijke taxi's gezien heeft. Nee. Hij vraagt waar ik naartoe moet. Ik zeg: het vliegveld. Hij zegt dat hij ook die kant op moet. We kunnen een taxi delen. Dat lijkt me een goed plan, hoewel het wel erg toevaligl is dat hij precies daar naartoe moet...Er stopt een taxi. 50 soles. Dat is geen slechte prijs. Maar de man zegt, dat is te veel! De man kan er 48 van maken. Daar doet de oudere man het niet voor. Ik ben ondertussen blij met dit bedrag op deze dag. Ik stel voor dat ik 30 betaal en hij 20. Nee, nog teveel. Ik zei: nou ik ga wel. Hij vraagt: 15? Prima, als hij voor 15 meewil en ik hem daarmee help, geen probleem. Ik zit achterin, de taxi's hebben sinds de pandemie bijna allemaal een scheiding in de auto gemaakt, er hangt een groot doorzichtig plastic zeil achter de stoelen voorin, met een plastic flap als luikje om te betalen. Ik ga achterin zitten en de oudere man voorin. Het is een lange rit dus ik vind het heerlijk rustig. Er zijn drie routes om naar het vliegveld te gaan en ik merk dat deze taxichauffeur de route door het centrum gekozen heeft. Ik laat vallen dat er protesten zijn in het centrum. De taxichauffeur daait zich naar me toe en zegt: "Daar komen we niet langs." Even later steken we een groot kruispunt over en hij wuift met zijn hand:"Kijk, daar zijn de protesten, heel ver weg!"
Ik kan ze inderdaad zien en ben niet zo relaxed als hij, maar we komen verder niets meer tegen. Ik kom 3 uur van te voren aan op het vliegveld, en de vluchten lijken allemaal tee gaan. Ik installeer me bij de gate en wacht rustig mijn vlucht af. Gelukkig is alles goed gegaan.
Comments